Cele nauczania

Zastanów się:

Pomyśl o wybranym kursie, który prowadzisz. Co jest dla Ciebie najważniejszym celem nauczania tego kursu? W jakim stopniu w obecnej formie kursu udaje Ci się osiągnąć ten cel? Czy potwierdzają to opinie studentów?

Dlaczego warto pisać cele?

Cele pozwalają na selekcję treści kursu (i zajęć). Ponadto, są pomocne przy ocenianiu postępów studentów. A także pomagają studentom organizować sobie naukę.

Planując kurs warto na początku określić 5 (lub mniej!) głównych celów nauczania. Można potem dodać więcej jeśli trzeba, ale na razie pozostając przy maksymalnie pięciu dotrzemy do do kluczowych, głównych motywów kursu.

Jak pisać prawdziwie pomocne cele nauczania?

Cele powinny być S.M.A.R.T.:

S – „Specific” – czyli konkretne.

M – „Measurable” – powinny sugerować jak studenci będą oceniani. Powinny zawierać czasowniki, które informują jak student ma się wykazać w zadaniu domowym, egzaminie itd., np.: zdefiniuj, zastosuj, zaproponuj).

A – „Attainable” – czyli możliwe do osiągnięcia przez studentów w trakcie trwania kursu.

R – „Relevant” – czyli powinny tematycznie wpisywać się w treść kursu.

T – „Time-bound” – powinno być jasno określone już w sylabusie, kiedy studenci powinni wykazać się daną wiedzą/umiejętnością: (w połowie kursu, na koniec kursu, na koniec semestru itd.).

Cele będą różnić się pomiędzy kursami pod względem stopnia zaawansowania. Mogę na przykład korzystać z tego samego podręcznika, czy zakresu treści, na kursie licencjackim i magisterskim, ale oczekiwać od tych dwóch grup różnych umiejętności.

Najbardziej znaną „piramidą” umiejętności jest tzw. taksonomia Blooma (Bloom i in., 1956). Taksonomia Blooma składa się z trzech sfer aktywności:

Każda ze sfer dzieli się na kategorie – od prostych, podstawowych zachowań studentów, do zachowań złożonych. Wyższe kategorie można osiągnąć tylko po zdobyciu wiedzy i umiejętności z niższych poziomów. Im wyższa kategoria, tym trudniej osiągać cele (szczególnie gdy nie osiągnęło się ich na niższych poziomach).